Ik schreef ‘het verhaal van de gesnoerde mond’. Over het samen herschrijven van haar geschiedenis. Voor mij kwam het samen bij the Witches Well in Edinburg. Ik hing een lintje op van mijn oma, en zong I hear the voice of my grandmothers calling me. Ik luisterde, en voelde hoe deze vrouwen leefde in angst. Hoe hier boven op de heuvel van Edinburgh, publiekelijk de vrouw onteert, geschand en beschaamd werd. Hoog zodat iedere vrouw het zou zien en angstig gemaakt werd om ook maar iets van eigenheid te laten zien. Vrouwen werden tegen elkaar opgezet, verklikte elkaar en zo ontstond the ‘wounded sisterhood’ van elkaar bekritiseren, afkraken en vergelijken. Want wanneer vrouwen er alleen voor staan, dan zijn ze te sturen en controleren.
Maar wanneer vrouwen samen komen en verbinden in hun kracht, dan zijn ze niet te houden! Niet te stoppen!
Bang maken zodat je je klein houdt. Bang maken zodat er controle is over jou. Waar zien we dit allemaal terug? Zowieso in de geboorte wereld…
Maar dit begint bij je vroegste begin, want in welke omgeving kunnen alle delen van jou nou ontmoet worden? Ieder mens loopt met haar verkleiningen en terughoudend heden rond. Stukken van onszelf die er niet mochten zijn omdat onze opvoeders/ouders dit niet konden verwelkomen door hun eigen deuken en wonden.
Andere plekken waar we hebben geleerd om ons lichaam te negeren:
- Ik moet denken aan het zitten in de schoolbanken en toestemming moeten vragen om naar de wc te mogen… als het al mag!
- Ik moet denken aan de schaamte rond menstruatie en hoe het onderdrukken en niet voelen van haar cyclus bemoedigd wordt.
- Ik moet denken aan de eerste momenten van s*ksuele ervaringen, hoe vaak het gevoeld wordt als: ‘ik geef mezelf’ en ‘als de ander maar in zijn/haar climax komt’.
We worden van jongs af aan ‘groomed’ om ons lichaam te negeren en ons klein te maken. Om niet ons lichaam te voelen, of expressie te geven aan onze ruimte en de grenzen die voelbaar zijn in ons lichaam.
We worden zelfs aangemoedigd om ons lichaam te negeren en elkaar te bekritiseren!!
Wat nou als we als vrouwen elkaar niet bekritiseren. Wat nou als we niet onszelf bekritiseren. Zouden we dan beetje bij beetje in the ‘healed sisterhood’ terecht komen?
Een tijd waarin vrouwen niet angstig zijn om verstoten te worden, veroordeeld of afgewezen. Wat als alles van ons er mocht zijn, in vriendschappen in vrouwen cirkels in relaties.
En we samen als vrouwen kunnen uitspreken, zij doet het zo, ze heeft haar redenen en dit is het juiste voor haar, zij loopt haar pad.
En wat als we als vrouwen niet de stem van ons lichaam zouden negeren of bekritiseren? Maar haar klinken en haar eren?
Ik denk dat we dan het verhaal volledig herschrijven voor ons, de vrouwen die dit hebben opengebroken en bestraft zijn en voor de vrouwen na ons.
Want wanneer vrouwen elkaar eren, vieren en elkaar ontmoeten precies daar waar zij zijn, dan zijn zij een force, een gigantische force, als een tidal wave die stroomt en iedereen met zich mee trekt haar beweging in. All rollend de aarde over en niks hetzelfde achterlatend.
Ik kijk er naar uit en ik heb hoop.
Voel jij die hoop ook?
