Vertrouwen op de wijsheid van de expressie in ons lichaam
Een Himba vrouw verlaat haar stam om haar kind te verwelkomen naar haar baarmoeder. Ze zoekt de stilte op weg bij haar mensen en luistert tot ze het lied van haar kindje hoort. Wanneer ze het gehoord heeft, keert ze terug naar haar partner en zij zingen dit samen wanneer ze vrijen, en verwelkomen het kindje in hun leven.
De andere mensen uit de gemeenschap leren ook het lied van dit kindje, het lied wat de moeder hoorde toen dit kindje contact maakte. En dit lied wordt gezongen wanneer het kindje herinnerd mag worden aan zijn/haar waarde of om een bijzondere gebeurtenis te eren. Want wanneer iemand herinnerd wordt aan identiteit en hoe je in liefde verwelkomd werd, dan is corrigeren niet nodig, straffen is dus ook niet iets wat ze inzetten. Ze zingen het geboortelied!
Wanneer dit kindje trouwt, dan worden beide geboorte liederen gezongen om hen te verbinden, en bij het sterven, komt iedereen samen en wordt dit nog een maal gezongen, als onderdeel van het cyclus van het leven: geboorte, leven, sterven, in elke levensfase komt het lied terug, als een liefdevolle herinnering aan hoe waardevol die persoon is, hoe kostbaar het bestaan, en hoe welkom dit kindje was om zijn/haar plek in te nemen op deze wereld.
Elk mens draagt haar lied, elk kindje beweegt naar de trilling van de moeder, zoals wij dansde op klanken van onze moeders. Ons stem is de expressie van dit diepe bestaan, van onze ik.
Hier ben ik, dit is mijn plek en ik wordt gehoord.
