Deze ken ik zelf maar al te goed en hoor ik zo vaak van vrouwen in mijn werk. Vrouwen die hun mening inhouden, hun woorden inslikken of emoties afvlakken om niet ’te veel’ te zijn. Te vol, te luid, te intenst, te …. allemaal te’s!
Toen ik jong was kreeg ik vaak te horen dat ik de sfeer verpesten. Ik was een vurig kind en sprak mij uit tegen onrecht, ook die van mensen die boven bij stonden, ouders, docenten. Ik geloofde nooit zo in hiërarchie maar heb later mogen leren wat het eren van je elders betekent en hoe iedere levensfase een belangrijke plek inneemt in onze maatschappij.
Het hiërarchies systeem die ik kende was: jij houd je mond, je gaat niet in tegen mij. Ik beslis hier. Er was geen ruimte voor het eren van de verschillende fases van vrouw zijn, überhaupt vrouwzijn, of de vrijheid om je eigenheid te tonen.
Ik heb me niet laten sussen, niet als meisje, niet als vurige tiener, niet als alleenstaande moeder, en ook niet toen mij het zwijgen werd opgelegd tijdens het baren van mijn zoontje. En dat heeft consequenties, dat heb ik gevoeld:)
Wat het mij leerde was om met mijn vuur en scherpheid mensen op een afstand te houden. En dan uit mijn lijf te gaan, yes die ken ik. Ik drukte op pijnlijke plekken bij andere, daagde iets uit en wist dan dat ik dan mocht uitchecken voor mijn eigen veiligheid.
En wat een gemis is dit. Om geen gevoel van wortels te ervaren in dit leven, om niet mensen toe te laten, om je lijf niet te voelen en koesteren als je thuis.
Wanneer we samen zingen brengen we de grootste universele verlangens samen:
het verlangen om onze eigenheid te kunnen tonen, in onze authentieke klank en in dat wij hier komen brengen
en om hierin ontmoet te worden en onderdeel te zijn van een groter geheel.
Wanneer we zingen, kunnen we niet uit ons lijf. Ja je kan volledig opgaan in het prestatie stukje en daar jezelf in verliezen. Maar nog steeds toon je jezelf en laat je je stem horen en zegt: ‘hier ben ik, ik neem mijn ruimte.’
Je laat je klinken stromen in alles wat stromen wil. Niet uit je lijf, niet uitchecken of ergens in je hoofd, maar door de emotie heen. Met zachte trilling in de verharde stukken en tranen die muurtjes doen versmelten.
In al jouw veelheid,
klink jij kloppend
