Voorbij alle laagjes, zingt onze ziel haar lied. In de soefitraditie wordt gezegd: ‘wij zijn in het begin van ons leven gescheiden geraakt van onze bron.’ Bij deze zin gaan mijn gedachten naar het moment zo’n drie maanden na conceptie, het moment dat we landen in een lichaam, dat onze ziel een lichaam aanneemt en we vanuit het spirituele naar het materiële reizen. Dit is zo’n grootse transitie om bij stil te staan. We nemen een lichaam aan in deze wereld, een lichaam die voelt en ons laat voelen, die expressie geeft en ook beperkingen heeft. Op dat moment worden we gescheiden van onze bron (hoewel kinderen nog zo lang in verbinding kunnen blijven met het spirituele in hen) en wordt onze persoonlijkheid gevormd. We beginnen te voelen en ontvangen patronen en generationele trauma’s door via het dna en boodschappen en imprints via de navelstreng/levenskoord.
De wereld bestaat uit trilling, wij komen samen door voelbare trillingen en wanneer we ons uiten met ons lichaam is onze trilling hoorbaar. Doordat we een lichaam hebben aangenomen, kunnen we elkaars lied horen en voelen. Een lichaam dat ons expressie laat geven aan onze innerlijke wereld. Het lied in jou, jouw levenslied, jouw baringslied, jouw verlangen, je wanhoop en je gemis.
Wanneer we zingen, laten we ons lichaam spreken, dan laten we onze ziel zingen en verbinden we met onze natuur en onze bron. Dat wie we werkelijk zijn voorbij alle laagjes van aangeleerd, aangeboren, verwacht en opgelegd.
Wat blijft er over wanneer we al die laagjes weg pellen? Wanneer we brullen in overgave, het uitroepen in de wanhoop en gieren van de vreugde… ik denk puurheid, ik voel schoonheid, vuur, vrijheid en kracht. Bij elke brul, roep en gierende lach een stukje meer.
En om dat te mogen meemaken, om getuigen te mogen zijn van een vrouw die een laagje dieper klinkt en vrijer voelt… die voelt, dit ben ik en ik zing mijn lied… Dan trilt de wereld verder en juichen vrouwen over de hele wereld.
